Αυτοκίνηση είναι...

η τρέλα που σε πιάνει μέσα στο σπίτι, να πιάσεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου και να ξεκινήσεις φορτωμένος με βενζίνη για κάποιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς. Η τρέλα που σε πιάνει να ξεκινήσεις για να βάλεις βενζίνη και φτάνεις στο ίδιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς. Η τρέλα που σε πιάνει ακόμα και αν κοντεύεις να μείνεις από βενζίνη κοντά στο ίδιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς, γιατί τελικά δεν έστριψες στο δρόμο για το βενζινάδικο στην αρχή της διαδρομής.

Η αυτοκίνηση αξίζει πολύ όταν δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μετακίνηση. Η μετακίνηση είναι ένα πράγμα, κάτι που μπορείς να το προσδιορίσεις με νούμερα, με λέξεις, με ψηφιακό τρόπο τέλος πάντων. Είναι κάτι που έχει πρόγραμμα, μια διαδικασία στην οποία ο προορισμός και οι διάφορες λεπτομέρειες έχουν απόλυτη σημασία, όπως προσδίδει και το πρόθεμα μετα-. Είναι μια διαδικασία που είναι συνήθως βαρετή, επιβεβλημένη από τρίτους, δουλειά που θα την κάνεις και μέρες που δεν έχεις καθόλου κέφι.

Η αυτοκίνηση έχει όμως το πρόθεμα αυτο-, το οποίο το μόνο που προσδιορίζει είναι το ποιος έχει το πάνω χέρι στην κίνηση. Ο εαυτός μας. Δεν μας νοιάζει ο σκοπός, ο προορισμός, καμιά λεπτομέρεια δεν είναι αρκετή να επιβάλλει οτιδήποτε στην αυτοκίνηση. Δεν μπορείς να αποτυπώσεις την έννοια με χρόνο, νούμερα, λέξεις ή ψηφιακά μέσα.

Μια φωτογραφία της διαδρομής δεν είναι αρκετή, ένα βίντεο επίσης, μια ηχογράφηση του κινητήρα επίσης, ένα κείμενο που να την περιγράφει είναι λίγο…γιατί εμπεριέχει συναίσθημα.

Η όψη του αυτοκινήτου, η ζωγραφιά - μονοκονδυλιά του δρόμου, η θέα από ένα ξέσκεπο σημείο, το σημείο όπου ο δρόμος χάνεται μέσα στο δάσος ή πίσω από έναν βράχο…όλα αυτά μπαίνουν σε μια φωτογραφία.

Ο ήχος από το μοτέρ, το τσίριγμα των ελαστικών, το θρόισμα των φύλλων, τα κατεβάσματα ταχύτητας, ο αέρας από τα παράθυρα (σπανίως η 100% original διαδρομή επιδέχεται air condition), ακόμα και η άκρα του κάμπου σιωπή…όλα μπαίνουν σε μια ηχογράφηση.

Η μυρωδιά των δέντρων και των λουλουδιών, η μυρωδιά του χωριού (επιστροφή στη φύση Νο2!), των ταλαιπωρημένων φρένων, του λάστιχου που έχει φάει σπινάρισμα διαρκείας…όλα αυτά πού θα μπούνε; Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψεις το πώς η ανάσα σταματάει μόλις νιώσεις ότι πήγες λίγο πιο γρήγορα σε μια στροφή από όσο ήθελες, πώς η καρδιά κόβει για μισό δευτερόλεπτο την τροφοδοσία της όταν η κατηφορική ευθεία αποφασίζει να κρατήσει μυστικό το μέλλον της. Δεν περιγράφεται η ευεξία που κυριαρχεί στο σώμα σου, σαν απόλυτο παράδειγμα φενγκ-σούι, μόλις ολοκληρωθεί η διαδρομή, ακόμα και αν την ώρα που ξεκίνησες είχες κακοκεφιές ή νεύρα.