Ο Παππούς Μου

Τον παππού μου τον γνώρισα όταν είχε 160.000km. Είναι πολυταξιδεμένος, έχει ταξιδέψει και έχει γνωρίσει όλη τη Βόρεια Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη.

Γεννήθηκε στο Βόλο πριν πολλά χρόνια. Το σπίτι που γεννήθηκε πάει πια, η οικογένειά του διαλύθηκε. Άλλων παιδιών οι παππούδες είναι διάσημοι, πλούσιοι και έχουν παίξει σε ταινίες, μερικών οι γιαγιάδες ήταν καλλονές Ιταλίδες, Γαλλίδες αριστοκράτισσες...Ο δικός μου παππούς ποτέ δεν έγινε πρώτη φίρμα. Ήταν φτωχός, αλλά τίμιος. Εργατικός μέχρι τελικής πτώσης, ποτέ του δεν έπεφτε στο κρεβάτι από αρρώστιες, σαν κάτι άλλους συνομήλικούς του. Και κάθε μέρα στη δουλειά, στον ήλιο, στις βροχές. Γκαράζ δεν είδε ποτέ του...

Ο Παππούς μου στο Λιτόχωρο με έναν φίλο του.

Από όταν με είδε, λέει ότι έχει ξανανιώσει. Με πηγαίνει βόλτες, όπου και όποτε του το ζητήσω. Είναι ο παππούς που θα πάει τον εγγονό για παγωτό, ακόμα και μέσα στο καταμεσήμερο. Με πηγαίνει διακοπές, έτοιμος πάντα με την ομπρέλα και τα στρώματά μου να στρωθούμε μαζί σε μια παραλία. Με βγάζει ασπροπρόσωπο μερικές νύχτες που πρέπει να γυρίσω πριν κάποια ώρα στο "σπίτι" μου και δεν με τιμωρεί κανείς. Όλα αυτά με τον ιδρώτα του προσώπου του.

Ο παππούς μου δεν μου λέει όχι ποτέ. Εκτός από δύο φορές: Μια τότε που σταμάτησε ο βηματοδότης του να δουλεύει και ήθελε λέει άλλη μπαταρία...αμέσως έφερα τον γιατρό και τον έκανε καλά. Και μια άλλη όταν έπαθε κάτι στη μέση, χάλασε ένας δίσκος του και δεν μπορούσε να πάει βόλτα. Το air condition δεν το μπορεί, "δεν θα μπορεί να σταθεί από το πιάσιμο". Τώρα του πήρα ένα ραδιοφωνάκι mp3 για να ακούει το "Ένα πρωινό" και τη "Θαλασσογραφία" και δακρύζει από συγκίνηση, αλλά τα cd και τα mp3 δεν τα καταλαβαίνει τι είναι. Τώρα το καλοκαίρι, αν τον ταλαιπωρώ, ζεσταίνεται πολύ και υποφέρει, αλλά δεν μου το λέει για να μη στεναχωρεθώ. Δεν τρώει πολύ, και ζει λιτά για να μην επιβαρύνει τον εγγονό.

Ο παππούς μου με την προθυμία και τη ζωντάνια του, θα έκανε πολλούς νεότερους να κοκκινίσουν από ντροπή. Τι και αν δεν είναι όμορφος ή πλούσιος, για μένα πάντα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έχουμε κάνει μαζί ένα γύρο της Γης από τον Ισημερινό, έτσι θα τον θυμάμαι.

Παππού, έλα άσπρο πάτο τη βενζίνη, στάλα να μη μείνει...

Μια βραδιά στο Ζαγκλιβέρι

Χειμώνας, ανάβαση Λιβαδίου - Περιστεράς και πέρασμα από Πετροκέρασα στο Ζαγκλιβέρι. 10 το βράδυ, πολύς κόσμος το κάνει αυτό, με καλή παρέα και μια ομίχλη βγαλμένη από θρίλερ. Η μοναδική φορά που εκτίμησα το GPS και πραγματικά μπορέσαμε να ανεβάσουμε ρυθμούς από 5km/h στα 10km/h. Από τις πιο δύσκολες διαδρομές, χωρίς φώτα με μόνη βοήθεια την πλαϊνή λωρίδα του δρόμου για να μη φεύγουμε στα χαντάκια. Και κάτω από μερικούς γκρεμούς βρίσκεται η...Κίνα! Ωραία μέρη, άγνωστα στους κοσμογυρισμένους Θεσσαλονικείς...

Ευχαριστώ για όλα

Ευχαριστώ μικρό μου Κλιάκι, για το ότι με έμαθες ότι άνθρωπος και μηχανή μπορούν να τα μιλήσουν και να τα συμφωνήσουν. Ευχαριστώ που με έμαθες να οδηγώ, που χωρούσες σε κάτι απίθανα στενά, που μου έδειξες τι θα πει ομοιογένεια (μεγάλο κεφάλαιο) και μέτρο. Λυπάμαι που δεν σου στάθηκα προστάτης σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά καταλαβαίνεις πιστεύω. Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μου...

Ευχαριστώ για ό,τι έκανες και εσύ για μένα Λέοντα. Συγγνώμη για όλες τις κακίες που έχω πετάξει κατά καιρούς για σένα, συγγνώμη για εκείνο το ταξίδι στην Αθήνα που σε χτύπησα και σε έσερνα λαβωμένο για 700+ χιλιόμετρα. Κρίμα που χρειάστηκε να σε δω έτσι για να σε συμπαθήσω τελικά. Τα 21 γραμμάρια ελπίζω να είναι ακόμα εκεί, πλάι στα 1300 κιλά μετάλλου και πλαστικού.

Δεν το διάλεξα εγώ πάντως...

Sunny vs. BMW M3

Τι να κάνουμε που οι Μ3 Ε46 δεν μπορούν να αντέξουν μερικά χιλιόμετρα και χρειάζονται κάθε χρόνο ρεκτιφιέ; Κάποιοι γεννήθηκαν Ιάπωνες και κάποιοι άλλοι Βησιγότθοι.

Ωδή στην Χαλάρωση ΣX Version

Τι σου είναι το επάγγελμα…Βρεθήκαμε με το Citroen C3 1.6 Sensodrive για 2 ώρες μόνο στην ακριτική Πυλαία με εντολή από τον boss να ταξιδέψουμε στην εξωτική Αρετσού. Κινητό, κάμερα, η «Μαντώ» στο δεξί κάθισμα (από τα παλιά, τότε που στα ράλλυ υπήρχαν αληθινοί άνθρωποι), τσίχλες και φύγαμε!

Στα πρώτα μέτρα, πολιτισμικό σοκ. Παρά τις προπέρσινες διακοπές με δαύτο, το αριστερό πόδι θέλει να πατήσει τον ανύπαρκτο συμπλέκτη. Για το καλό μας, η Citroen έχει εφοδιάσει το C3 με ένα σωστό footrest από το οποίο το πόδι δεν θα σηκωθεί μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό, 10 ατέλειωτα χιλιόμετρα μακριά. Το γλυκό, babyface αυτοκινητάκι, γίνεται «τέρας» στην ανηφόρα για την Περιφερειακή, καταπίνοντας τα μέτρα και τα χιλιόμετρα με ευκολία. Εκεί δοκιμάζουμε τη σειριακή λειτουργία. Κάποιος να τους πει ότι στον λεβιέ, το πίσω πρέπει να ανεβάζει ταχύτητα (λόγω επιτάχυνσης) και σπρώχνοντας μπροστά να κατεβάζει (λόγω επιβράδυνσης). Μα δεν τα σκέφτονται αυτά οι άνθρωποι με τόση εμπειρία στα WRC και στην F1, γμτ; Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε τον συμπαθέστατο και εξυπηρετικό, Γκι Φρεκλέν που μας είχε φιλοξενήσει στο Κορσικής, λίγα χρόνια πριν.

Το κιβώτιο δεν είναι σαν το αγωνιστικό της Seat (α, ρε ζημιά που μας είχε κάνει, το 2000 η Seat με εκείνη την επίσκεψη, χίλια ευχαριστώ στον Βαγγέλη «Λωτό», PR της ελληνικής αντιπροσωπείας), αλλά ανταπεξέρχεται καλά στις αστικές και ημιαστικές συνθήκες. Οι ταχύτητες δεν αφήνουν περιθώρια για σκέψη, και πριν το καταλάβουμε βρισκόμαστε περίπου στο carrefour. Φτάνουμε με πολλά, ο Φ.Κ. ψάχνει για τα ψώνια της ημέρας (είναι πολλά τα λεφτά, Άρη) και ξεκινάμε εντός μερικών λεπτών για Αρετσού που είναι και ο final target. Η ανηφόρα δεν κουράζει το μικρό Γαλλάκι που είναι μαχητικό σαν το παλιό, καλό Visa Milles Pistes που ανέβαινε με τα 112 άλογα στο Λευκό Όρος με Πέμπτη πατημένη (Σαμονί, 1981, Χρήστο Κυριακάκη, λαμβάνεις; Τι; Όχι; πάρε το μηδέν).

Η κολώνα του οδηγού εμπρός αριστερά μπορούσε να κρύβει και λιγότερο το δρόμο στις αριστερές στροφές, αν και το αυτοκίνητο «φωνάζει» ότι «οι αριστερές στροφές είναι δύσκολες και επικίνδυνες, για αυτό σου εφιστώ την προσοχή και σου δημιουργώ τεχνητή δυσκολία στο να στρίψεις, να μην το κάνεις αλόγιστα». Εργονομικά φάουλ δεν υπάρχουν, αλλά στο COTY δικαίως δεν πήγε καλά, γιατί οι Γάλλοι δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια, γιατί στο κάτω-κάτω δεν βαριέσαι.

Διά ταύτα…

Μας άρεσε το μικρό Citroen και δεν το κρύβουμε! Τι και αν ο φωτογράφος, Β.Ψ. είναι απογοητευμένος που δεν βγήκε ο καλός ανταγωνιστής του 206 RC, αλλά και τι να κάνουμε τώρα; Τα κλάματα δεν βάζουμε (μεγάλοι άνθρωποι και ο Β.Ψ. και ο Θ.Β., θα μας βγάλουν το όνομα), για αυτό μείνετε συντονισμένοι.

Ωδή στη Χαλάρωση

Μισό και πλέον αιώνα μετά την εμφάνιση του 2CV, κάποιοι περίμεναν ένα επαναστατικό μικρό να αντικαταστήσει το συμβατικό Saxo. Εμφανίζεται το C3, μια πολύ ευχάριστη στο μάτι φούσκα, με επιρροές από τα παλιά μοντέλα της Citroen, απαρνούμενο το σπορτίφ προφίλ των «γρήγορων», αλλά και αδιάφορων εμφανισιακά Saxo. Και κάπου εκεί αρχίζουν οι απογοητεύσεις…Μα, πάλι αυτοί οι αρχαίοι 8βάλβιδοι 1.1 και 1.4 με την έλλειψη δύναμης; Δεν τους άγγιξε η πρόοδος ποτέ, όταν όλος ο κόσμος έχει χαλαρά 90 ίππους για να κινείται με ασφάλεια και άνεση. Πού είναι η τρελή μελέτη στις αναρτήσεις, πού είναι έστω οι υστερούντες βραχίονες, πού είναι καμιά οικονομική εφαρμογή των υδροπνευματικών αναρτήσεων; Επιτρέπεται Citroen («μαμά», το τονίζω) να αφήνει περιθώρια για γκρίνια από θόρυβο στις ανωμαλίες;

Χάσαμε τη σπορ επίφαση, αλλά και στο θέμα της άνεσης / πολυτέλειας πάλι με την μπουκιά στο λαιμό μείναμε…Το εσωτερικό είναι περίεργο, με ριζοσπαστικό σχεδιασμό, του λείπει όμως το «κάτι» που θα το έκανε ωραίο με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι τα σκληρά πλαστικά μάλλον που χαλάνε την εικόνα, το στροφόμετρο που δεν είναι ευανάγνωστο, κάτι τέλος πάντων που δεν ολοκληρώνει την εικόνα.

Ώσπου…ξαφνικά εντοπίσαμε το C3 1.6 Sensodrive. Ημιδερμάτινα θερμαινόμενα καθίσματα, μπεζ εσωτερικό, ESP (ανάθεμα αν έχει δουλέψει πάνω από μια φορά), ηλεκτρικά αναδιπλούμενοι καθρέπτες, cruise control και ειδοποίηση ταχύτητας, αισθητήρες παρκαρίσματος, ζάντες 15 ιντσών…το όραμα για άνετη, ευχάριστη και «πολυτελή» μετακίνηση παίρνει σάρκα και οστά, μιας και το Lancia Y όπως και το Fiat 500 δεν είχαν βγει ακόμα στην παραγωγή. Το σίγουρο είναι ότι η τιμή θα ξέφευγε στα άλλα, και χωρίς το διαμάντι κινητήρα 1.600 με τα 110 άλογα.

Το αυτόματο κιβώτιο σε παρασέρνει. Με το ξεκίνημα, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και χωρίς να το καταλάβεις, έχεις 80km/h στο ψηφιακό κοντέρ. Σε χαμηλές στροφές ο κινητήρας είναι αρκετά αθόρυβος, ενώ πέρα από την αλλαγή 1^η-2^α, αν δεν πατάς με λύσσα το γκάζι, οι αλλαγές δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές. Αν μάθεις τη λειτουργία του κιβωτίου και αφήνεις ελάχιστα το γκάζι τη στιγμή που ετοιμάζεται να ανεβάσει, ο επιβάτης δεν πρόκειται να καταλάβει ούτε μια αλλαγή. Στην πόλη είναι το απόλυτα χαλαρωτικό κιβώτιο, ενώ στις μανούβρες λόγω σχετικά αργής εμπλοκής της 1^ης και της όπισθεν είναι ύποπτο αν ετοιμαστείτε να παρκάρετε σε δύσκολη θέση πάρκινγκ, με κλίση ή απλά πολύ στενή.

Στη σειριακή λειτουργία με τα απίθανα «αυτάκια» πίσω από το τιμόνι, η φάση θυμίζει «ραλλάκι» και μάλιστα στην arcade μορφή του. Δεξιά ανεβάζεις, αριστερά κατεβάζεις με τα μεγάλα και σταθερά χειριστήρια που δεν περιστρέφονται μαζί με το τιμόνι, ενώ το πάτημά τους είναι σίγουρο. Το κιβώτιο ακούει γρήγορα, αρκεί να μην θέλεις προσπέραση…εκεί πρέπει να κατεβάσεις από 5^η σε 3^η με το χέρι, να προσεγγίσεις το προπορευόμενο αυτοκίνητο και τότε να πατήσεις βαθιά το γκάζι και το αυτοκίνητο θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο. Αλλιώς, το kickdown είτε χειροκίνητο είτε στην αυτόματη λειτουργία είναι αργό (έχετε ξανακάνει προσπέραση σε τρεις χρόνους; ) και λόγω της απότομης παροχής ισχύος, μπορεί και να βρεθείτε σε δύσκολη και υποστροφική θέση.

Δυστυχώς, παρ’ ότι αυτοκίνητο πόλης, το τιμόνι με τη μεταβλητή και αρκετά τεχνητή υποβοήθηση, δεν έχει αρκετά μικρό κύκλο στροφής. Δεν γνωρίζω αν ισχύει για το συγκεκριμένο μοντέλο ή φταίει το κιβώτιο π.χ. αλλά σε στενά πολλές φορές θα βρεθείς να υπολογίσεις χωρίς τον ξενοδόχο και να χρειαστείς μπρος-πίσω μέχρι να στρίψεις. Αυτό γίνεται αντιληπτό και στο παρκάρισμα.

Στις γρήγορες βόλτες τώρα, αν γνωρίζεις τι οδηγάς, μπορεί να περάσεις καταπληκτικά. Το κιβώτιο στη χειροκίνητη λειτουργία, τα μάτια μακριά από τον πίνακα οργάνων, το τιμόνι σφίγγει αρκετά αν και δεν μεταφέρει πολλά πράγματα από το δρόμο, αν και μεταφέρει κραδασμούς…ίσως για αυτό φταίνε τα ταλαιπωρημένα αμορτισέρ. Το ESP απενεργοποιείται, αν και δεν θα χρειαστεί η παρέμβασή του με απλές και αποφασιστικές κινήσεις στο τιμόνι. Το αυτοκίνητο δεν μπορεί και δεν θέλει να πηγαίνει με το πλάι. Δεν θα πει όχι όμως στο να πηγαίνει πολύ σβέλτα έως και γρήγορα με απόλυτη ασφάλεια και ευκολία. Ο κινητήρας μπορεί, το κιβώτιο θέλει αν το χρησιμοποιείς σωστά, οι κλίσεις είναι προειδοποιητικές και προοδευτικές, τα φρένα ΠΟΛΥ δυνατά και απότομα, ενώ σπινάρισμα δεν προκαλείς εύκολα και η υποστροφή μαζεύεται με απλό τρόπο.

Αν μου λείπει κάτι; Μια ηλεκτρική ηλιοροφή και σύστημα mp3, γιατί σε τέτοιο όχημα πρέπει να περνάς καλά. Το αυτοκίνητο είναι ηλιόλουστο, σβέλτο, πολύ όμορφο, φθηνό σε αγορά και συντήρηση, αρκεί όπως είπαμε να ξέρει ο οδηγός τι έχει. Saxo δεν είναι, ευτυχώς που δεν προσπάθησε να γίνει, είναι το C3 και ο διάδοχος καλά θα κάνει να ξεκινήσει με βάση αυτό το 1.6 Senso για να αναπτυχθεί…Μόνο σειριακό θα έπρεπε να υπάρχει, και να εξαλειφθούν οι λίγο άτσαλες κραυγές των αναρτήσεων. Η εμφάνιση κύλησε και βρήκε το καπάκι με το κιβώτιο. Μπράβο στη Citroen.

Αυτοκίνηση είναι...

η τρέλα που σε πιάνει μέσα στο σπίτι, να πιάσεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου και να ξεκινήσεις φορτωμένος με βενζίνη για κάποιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς. Η τρέλα που σε πιάνει να ξεκινήσεις για να βάλεις βενζίνη και φτάνεις στο ίδιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς. Η τρέλα που σε πιάνει ακόμα και αν κοντεύεις να μείνεις από βενζίνη κοντά στο ίδιο χωριό που έχεις χρόνια να επισκεφτείς, γιατί τελικά δεν έστριψες στο δρόμο για το βενζινάδικο στην αρχή της διαδρομής.

Η αυτοκίνηση αξίζει πολύ όταν δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μετακίνηση. Η μετακίνηση είναι ένα πράγμα, κάτι που μπορείς να το προσδιορίσεις με νούμερα, με λέξεις, με ψηφιακό τρόπο τέλος πάντων. Είναι κάτι που έχει πρόγραμμα, μια διαδικασία στην οποία ο προορισμός και οι διάφορες λεπτομέρειες έχουν απόλυτη σημασία, όπως προσδίδει και το πρόθεμα μετα-. Είναι μια διαδικασία που είναι συνήθως βαρετή, επιβεβλημένη από τρίτους, δουλειά που θα την κάνεις και μέρες που δεν έχεις καθόλου κέφι.

Η αυτοκίνηση έχει όμως το πρόθεμα αυτο-, το οποίο το μόνο που προσδιορίζει είναι το ποιος έχει το πάνω χέρι στην κίνηση. Ο εαυτός μας. Δεν μας νοιάζει ο σκοπός, ο προορισμός, καμιά λεπτομέρεια δεν είναι αρκετή να επιβάλλει οτιδήποτε στην αυτοκίνηση. Δεν μπορείς να αποτυπώσεις την έννοια με χρόνο, νούμερα, λέξεις ή ψηφιακά μέσα.

Μια φωτογραφία της διαδρομής δεν είναι αρκετή, ένα βίντεο επίσης, μια ηχογράφηση του κινητήρα επίσης, ένα κείμενο που να την περιγράφει είναι λίγο…γιατί εμπεριέχει συναίσθημα.

Η όψη του αυτοκινήτου, η ζωγραφιά - μονοκονδυλιά του δρόμου, η θέα από ένα ξέσκεπο σημείο, το σημείο όπου ο δρόμος χάνεται μέσα στο δάσος ή πίσω από έναν βράχο…όλα αυτά μπαίνουν σε μια φωτογραφία.

Ο ήχος από το μοτέρ, το τσίριγμα των ελαστικών, το θρόισμα των φύλλων, τα κατεβάσματα ταχύτητας, ο αέρας από τα παράθυρα (σπανίως η 100% original διαδρομή επιδέχεται air condition), ακόμα και η άκρα του κάμπου σιωπή…όλα μπαίνουν σε μια ηχογράφηση.

Η μυρωδιά των δέντρων και των λουλουδιών, η μυρωδιά του χωριού (επιστροφή στη φύση Νο2!), των ταλαιπωρημένων φρένων, του λάστιχου που έχει φάει σπινάρισμα διαρκείας…όλα αυτά πού θα μπούνε; Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψεις το πώς η ανάσα σταματάει μόλις νιώσεις ότι πήγες λίγο πιο γρήγορα σε μια στροφή από όσο ήθελες, πώς η καρδιά κόβει για μισό δευτερόλεπτο την τροφοδοσία της όταν η κατηφορική ευθεία αποφασίζει να κρατήσει μυστικό το μέλλον της. Δεν περιγράφεται η ευεξία που κυριαρχεί στο σώμα σου, σαν απόλυτο παράδειγμα φενγκ-σούι, μόλις ολοκληρωθεί η διαδρομή, ακόμα και αν την ώρα που ξεκίνησες είχες κακοκεφιές ή νεύρα.